Vandaag is er weer een nieuwe blog van Rianne. Vorige week kon je lezen over hoe Rianne en haar man pleegouders werden. Pleegzorg is mooi maar ook verdrietig dat het nodig is. Hoe ga je er mee om als je een pleegkindje hebt gekregen? Hang je de vlaggen uit? Verstuur je kaartjes? Is het feest? Hoe Rianne en haar man hier mee omgingen lees je hier.

———————————————————————————————————————-

Tot nu toe zat een chronologische lijn in mijn verhalen. Dat wil ik nu loslaten en meer op thema gaan schrijven. Mocht je over bepaalde onderwerpen omtrent pleegzorg / ongewenste kinderloosheid meer willen weten, laat het hieronder in een reactie weten.

Photocredits: Shutterstock

Wederom kwamen we dit keer in aanraking met mensen die onzeker waren hoe ze moesten reageren op de situatie. En eerlijk is eerlijk, deze situatie is ook lastig en erg dubbel.

Van biologische familie naar pleeggezin.
Ons pleegkindje was weggehaald bij zijn biologische familie en bij ons geplaatst. Als je je inleeft in de situatie van pleegje springen de tranen in je ogen. Als je zo klein bent zou de allerbeste plek bij je moeder moeten zijn. Wat moet hij zich verlaten hebben gevoeld. Hij was in een situatie terecht gekomen waar hij zelf nooit om had gevraagd. De omgeving was anders, de geluiden waren anders, alles zag er anders uit. Zijn pleegouders namen de plek in van zijn eigen ouders. Wat een verwarring moet dat zijn geweest. Nog te klein om iets daadwerkelijk te begrijpen, maar wel groot genoeg om alles bewust mee te maken. We verbazen ons er nog steeds over hoeveel hij ‘weet’. Kinderen merken onbewust zoveel aan hun opvoeders (en met kinderen bedoel ik ook baby’s). Ouders zijn vanaf de eerste minuut ontzettend belangrijk voor een kind, dat merken wij nu heel erg goed.

Als je je inleeft in de situatie van zijn familie dan voel je je ook heel verdrietig. Pas las ik ergens: met het in huis nemen van een pleegkindje krijg je er een familie bij. Dat klopt. Een familie met heel veel problemen en zorgen waar wij maar een heel klein stukje van weten. Bedenk dat zij die avond hebben gehuild toen wij vol vreugde ons pleegkindje in onze armen hebben gesloten.

Nu wij. Wij waren erg blij toen we de deur opendeden voor pleegje. Hij zorgde ervoor dat we ons papa en mama voelden. Toch hingen wij geen slingers op met: ‘Hoera een jongen’, en toch versierden wij ons huis niet met blauwe ballonnen en linten. Bij ons kreeg je ook geen beschuit of cake met blauwe en witte muisjes. Waarom niet? Omdat dat niet past. Een pleegkind in je huis nemen is geen feestje. Wij waren trouwens ook blij dat we geen slingers en ballonnen op hoefden te hangen. We hadden genoeg aan ons hoofd.

Wij ervoeren hoe dubbel het was. Want we zaten met een jongetje die van verdriet en verwarring niet wilde en kon slapen. Datzelfde jongetje viel door uitputting soms pas na uren huilen in slaap.

Toen kwamen er vragen. Natuurlijk, ik begrijp ze allemaal, als ik me verplaats in de vraagstellers. Ik begrijp ze niet als pleegouder. Versturen jullie kaartjes? Krijgt het kind jullie achternaam? Krijg je kraamhulp of zoiets? Nee, nee en nee.

Reacties van de omgeving
Feliciteer je kersverse pleegouders of niet? Er waren mensen die ons enthousiast feliciteerden. Er waren mensen die ons niet feliciteerden maar wel belangstellend naar ons pleegje vroegen. Ook waren er mensen die eerlijk bekenden dat ze het een moeilijk situatie vonden. En weet je? Het maakte ons niets uit. We begrepen het goed, voor ons was het ook dubbel.

We hebben heel erg veel kaartjes, appjes en andere reacties gehad. Daar hebben we erg van genoten. Er kwamen pakketjes over de post en mensen kwamen een cadeautje afgeven bij de deur. Dat was echt leuk! Maar als je de stapel kaarten zou bekijken, dan komt het dubbele gevoel terug. Er waren mensen die een blauw felicitatiekaartje stuurden. Er waren mensen die een kaartje stuurden op het niveau van een 1-jarige. Er waren mensen die een kaartje stuurden met een passende spreuk. Het maakte ons eigenlijk niet zoveel uit. Het meeleven deed ons erg goed, hoe dan ook.

Pleegzorg: het is verdrietig dat het nodig is, maar zo mooi dat het kan.

Volgende week lees je weer een nieuwe blog over pleegzorg van Rianne.
Oude blogs terug lezen kan via het kopje ‘mama’ en dan Gastblogs Rianne.