• Over mij / contact
  • Samenwerken
  • Winacties
  • In the Spotlight

Gezinsleven

Christelijke lifestyleblog voor vrouwen

  • Mama
    • Voedt op
    • is mama
    • Let op de centen
    • maakt schoon
    • kijkt
    • leest
    • Onderzoekt
    • heeft leuk nieuws
    • laat Joost ook eens aan het woord
    • Gastblogs Rianne
  • Geloof
    • Gezinstijd
    • Christen zijn
  • Recepten
    • Ontbijt
    • Bij de Koffie/Thee
    • Lunch
    • Bij de borrel
    • Budget koken
    • Drankjes/ Smoothies
    • ijs
    • Voorgerechten
    • Soep
    • Bijgerechten
    • Pasta
    • Quiche
    • Vega Hoofdgerechten
    • Vis hoofdgerechten
    • Vlees hoofdgerechten
    • Toetjes
    • Drogisterij
  • DIY
    • voor mama’s
    • voor kids
    • klussen in en om het huis
  • Er op uit
    • mama’s only
    • met kids
    • vakantie

Rianne: Een jaar pleegmoeder! Laatste blog.

29 juni 2017 · 3 Comments

Vandaag lees je de allerlaatste blog van Rianne. Ze mag samen met haar man alweer een jaar pleegouder zijn. Afgelopen maanden kon je lezen over haar ervaringen als pleegmoeder. Al deze blogs zijn terug te vinden onder het kopje ‘Mama’ en dan gastblogs Rianne.
Ook vanaf deze plaats wil ik Rianne heel hartelijk bedanken voor al haar prachtige blogs. Ik heb er van genoten en ook heel veel van geleerd. Alle goeds voor jou en je gezin, Rianne! Gods Zegen toegewenst voor jullie leven!
—————————————————————————————————————————————–

Terugkijken.

Leon en ik zaten laatst met het fotoboek van Pleegje op de bank. Ik had het fotoboek weer bijgewerkt met de laatste foto’s. En samen bekeken we het hele album.

pleegmoederFoto credits: Shutterstock

Foto’s maken doe ik heel bewust. Om de paar weken stuur ik wat foto’s door naar de gezinsvoogd, die ze vervolgens weer doorstuurt naar de biologische familie. Dus moet ik wel foto’s maken. Maar ik vind foto’s sowieso belangrijk. Ik heb zelf een stapel albums vanuit mijn kindertijd. Keurig netjes ingeplakt en bijgehouden door mijn moeder. Daar heb ik nu zoveel plezier van. Als ik de kast met de fotoalbums op moet ruimen duurt dat altijd érg lang. Dan droom ik zo weer weg in het verleden. Of ik vergelijk de gezichten van mijn neefjes en nichtjes met de gezichten op de foto’s.Continue Reading

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: gastblog, pleegkind, pleegmoeder, pleegouders, pleegzorg, rianne

De gevoelens van een pleegmoeder

16 mei 2017 · 3 Comments

Als je een kindje krijgt heb je daar gevoel bij. Voor de één is er gelijk herkenning en een band. De ander moet eerst wennen aan het idee een kindje te hebben, de band moet groeien. Hoe gaat dat als je pleegmoeder wordt? Heb je dezelfde gevoelens als bij een biologisch kindje? Hoe Rianne dat ervaart lees je vandaag.
—————————————————————————————————————————————-

Geen idee hoe het is om een biologisch kindje te krijgen. Welk gevoel heb je daarbij? Voelt het meteen vertrouwd of moet je wennen aan elkaar? Voel je dat het van jezelf is of moet dat groeien? Soms ben ik daar best nieuwsgierig naar. Want ik weet wél hoe het is om pleegmoeder te zijn én ik heb daar ook gevoelens bij. Zou daar een verschil in zitten? Vandaag een artikel over pleegmoedergevoelens.

pleegmoederFotocredits: Shutterstock

Toen onze pleegzoon binnen kwam kon ik niet geloven dat er zomaar een kindje binnengebracht werd waar wij voor mochten gaan zorgen. Het duurde echt wel eventjes voordat ik me realiseerde dat ik pleegmoeder was. Wel vond ik het meteen een heel mooi jongetje en had ik de aandrang om voor hem te gaan zorgen. Ik noem dat voor de grap wel eens het moederinstinct. Nou dat was er bij mij meteen!

Een warm gevoel kreeg ik toen pleegje niet wou slapen en hard begon te huilen die avond. Ik ging douchen en toen ik terug kwam lag hij al snikkend bij Leon op zijn buik. Het was niet leuk om hem te zien huilen. Maar Leon met zo’n mooi mannetje, dat gaf zo’n warm gevoel! Wat voelde ik me gezegend! We zeiden tegen elkaar: ‘We gaan ons uiterste best doen om voor dit jongetje te zorgen!’

In de tijd er na is pleegje vaak op mijn buik in slaap gevallen. En ik denk dat dát een hele sterke band heeft gekweekt. Die tijd was zwaar en erg heftig, maar we zijn er ‘gehecht’ uitgekomen. Dat gehecht betekende ook dat ik het lastig vond om hem ergens achter te laten. In het begin had ik er zelfs moeite mee om hem bij Leon achter te laten. Nu ben ik er gelukkig iets makkelijker in geworden. Maar als ik weet dat hij het niet leuk heeft bij de oppas, dan ga ik liever niet weg. Mijn eigen belangen zijn daarom ook wat treetjes gedaald.

O ja, en dat huiltje! Ik herken hem uit duizenden! Tijdens een kerkdienst hoorde ik hem bij de oppasdienst in de kerk huilen. Toen heb ik mezelf echt in moeten houden om te blijven zitten. De hele dienst heb ik met gespitste oren gezeten of ik hem nog hoorde huilen. Ik weet trouwens ook wat elk huiltje betekend, hij heeft er verschillende. Ik begrijp zijn gebrabbel ook wat beter dan anderen. Nu ik erop terug kijk besef ik ook dat ik dat in een paar maanden tijd heb moeten leren. Ik heb hem moeten leren kennen, zonder dat hij kon praten. Wat een enorme sprong hebben we in een paar maanden tijd gemaakt!

En ik vind hem het mooiste jongetje van de wereld! Ik geniet van zijn ontwikkelingen. En toen hij zijn eerste stapjes zette, wilde ik het wel aan iedereen vertellen! Volgens mij heet het gewoon: verliefd zijn op je pleegkind.

Tegelijkertijd heeft pleegmoeder ook een andere kant, waarvan ik weet dat een biologische moeder dat niet heeft. Op een gegeven ogenblik lijstte ik een foto in van zijn biologische moeder. Die stond een tijdje bij ons op tafel. En iedere keer dat ik naar die foto keek voelde ik verdriet. Die knuffels en kusje die hij mij gaf, zouden eigenlijk voor haar zijn. Dat triomfantelijke lachje toen hij voor het eerst heel ondeugend op de tafel klom, had ik niet moeten zien maar zij. Hij zou niet van mijn eten moeten genieten, maar zij had voor hem moeten koken. Ik voelde zo diep hoe mooi het is om een kind op te voeden, maar tegelijkertijd voelde ik ook hoe diep het verdriet moet zijn om je kind niet te zien opgroeien.

Ik ervaar als pleegmoeder een dubbel gevoel. Het gevoel van gezegend zijn en het gevoel van de gebrokenheid van de wereld.

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: pleegkind, pleegmoeder, pleegouder, pleegouders, rianne

Rianne: Hoera een zoon! Pleegzorg

29 maart 2017 · 3 Comments

Vandaag is er weer een nieuwe blog van Rianne. Vorige week kon je lezen over hoe Rianne en haar man pleegouders werden. Pleegzorg is mooi maar ook verdrietig dat het nodig is. Hoe ga je er mee om als je een pleegkindje hebt gekregen? Hang je de vlaggen uit? Verstuur je kaartjes? Is het feest? Hoe Rianne en haar man hier mee omgingen lees je hier.

———————————————————————————————————————-

Tot nu toe zat een chronologische lijn in mijn verhalen. Dat wil ik nu loslaten en meer op thema gaan schrijven. Mocht je over bepaalde onderwerpen omtrent pleegzorg / ongewenste kinderloosheid meer willen weten, laat het hieronder in een reactie weten.

pleegzorg hoera een zoonPhotocredits: Shutterstock

Wederom kwamen we dit keer in aanraking met mensen die onzeker waren hoe ze moesten reageren op de situatie. En eerlijk is eerlijk, deze situatie is ook lastig en erg dubbel.

Van biologische familie naar pleeggezin.
Ons pleegkindje was weggehaald bij zijn biologische familie en bij ons geplaatst. Als je je inleeft in de situatie van pleegje springen de tranen in je ogen. Als je zo klein bent zou de allerbeste plek bij je moeder moeten zijn. Wat moet hij zich verlaten hebben gevoeld. Hij was in een situatie terecht gekomen waar hij zelf nooit om had gevraagd. De omgeving was anders, de geluiden waren anders, alles zag er anders uit. Zijn pleegouders namen de plek in van zijn eigen ouders. Wat een verwarring moet dat zijn geweest. Nog te klein om iets daadwerkelijk te begrijpen, maar wel groot genoeg om alles bewust mee te maken. We verbazen ons er nog steeds over hoeveel hij ‘weet’. Kinderen merken onbewust zoveel aan hun opvoeders (en met kinderen bedoel ik ook baby’s). Ouders zijn vanaf de eerste minuut ontzettend belangrijk voor een kind, dat merken wij nu heel erg goed.

Als je je inleeft in de situatie van zijn familie dan voel je je ook heel verdrietig. Pas las ik ergens: met het in huis nemen van een pleegkindje krijg je er een familie bij. Dat klopt. Een familie met heel veel problemen en zorgen waar wij maar een heel klein stukje van weten. Bedenk dat zij die avond hebben gehuild toen wij vol vreugde ons pleegkindje in onze armen hebben gesloten.

Nu wij. Wij waren erg blij toen we de deur opendeden voor pleegje. Hij zorgde ervoor dat we ons papa en mama voelden. Toch hingen wij geen slingers op met: ‘Hoera een jongen’, en toch versierden wij ons huis niet met blauwe ballonnen en linten. Bij ons kreeg je ook geen beschuit of cake met blauwe en witte muisjes. Waarom niet? Omdat dat niet past. Een pleegkind in je huis nemen is geen feestje. Wij waren trouwens ook blij dat we geen slingers en ballonnen op hoefden te hangen. We hadden genoeg aan ons hoofd.

Wij ervoeren hoe dubbel het was. Want we zaten met een jongetje die van verdriet en verwarring niet wilde en kon slapen. Datzelfde jongetje viel door uitputting soms pas na uren huilen in slaap.

Toen kwamen er vragen. Natuurlijk, ik begrijp ze allemaal, als ik me verplaats in de vraagstellers. Ik begrijp ze niet als pleegouder. Versturen jullie kaartjes? Krijgt het kind jullie achternaam? Krijg je kraamhulp of zoiets? Nee, nee en nee.

Reacties van de omgeving
Feliciteer je kersverse pleegouders of niet? Er waren mensen die ons enthousiast feliciteerden. Er waren mensen die ons niet feliciteerden maar wel belangstellend naar ons pleegje vroegen. Ook waren er mensen die eerlijk bekenden dat ze het een moeilijk situatie vonden. En weet je? Het maakte ons niets uit. We begrepen het goed, voor ons was het ook dubbel.

We hebben heel erg veel kaartjes, appjes en andere reacties gehad. Daar hebben we erg van genoten. Er kwamen pakketjes over de post en mensen kwamen een cadeautje afgeven bij de deur. Dat was echt leuk! Maar als je de stapel kaarten zou bekijken, dan komt het dubbele gevoel terug. Er waren mensen die een blauw felicitatiekaartje stuurden. Er waren mensen die een kaartje stuurden op het niveau van een 1-jarige. Er waren mensen die een kaartje stuurden met een passende spreuk. Het maakte ons eigenlijk niet zoveel uit. Het meeleven deed ons erg goed, hoe dan ook.

Pleegzorg: het is verdrietig dat het nodig is, maar zo mooi dat het kan.

Volgende week lees je weer een nieuwe blog over pleegzorg van Rianne.
Oude blogs terug lezen kan via het kopje ‘mama’ en dan Gastblogs Rianne.

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: gastblog rianne, pleeggezin, pleegouders, pleegzorg

Rianne: De eerste 24 uur als pleegouders

22 maart 2017 · 6 Comments

Rianne en haar man hebben eindelijk hun langverwachte pleegkindje in huis! Voor hen is alles nieuw rondom de verzorging van Pleegje. Geen kraamverzorgster die je wegwijs maakt in het leven van een baby. Ze moeten het allemaal zelf uitdokteren. Vandaag lees je hoe die eerste 24 uur als pleegouders verliep.
———————————————————————————————————————–

24 uur als pleegoudersFotocredits: Shutterstock

De eerste nacht
Die avond en nacht waren gewoon als een droom. Het slapen ging niet geweldig. Pleegje was helemaal overstuur en heeft erg lang gehuild. Ik had zo een deuntje meegedaan. Je zal maar als ukkie uit huis worden geplaatst. Uiteindelijk viel hij snikkend toch in slaap. Om 7 uur ‘s morgens wisten we meteen hoe een gebroken nacht voelde.Continue Reading

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: pleegkind, pleegkindje, pleegouders, pleegzorg

Rianne: Zo werden wij pleegouders

15 maart 2017 · 4 Comments

Vandaag lees je weer een blog van Rianne. Ik merk dat ik, door alle blogs over haar leven, steeds meer meeleef. Aan de reacties kan ik wel zien dat dit bij jullie net zo is. Wat is het dan prachtig om deze blog te lezen! Rianne en haar man werden pleegouders!
———————————————————————————————————————

Dit blogartikel zal waarschijnlijk de allermooiste zijn die je van mij leest. Soms verbaas ik me er nog heel erg over….

Zoals ik de vorige keer schreef hadden we een afspraak staan in het ziekenhuis. Ter oriëntatie. Tussen het maken van de afspraak en de afspraak zelf zat een aantal weken. In die weken voelde ik me heen en weer geslingerd. Ik hoopte dat ik alsnog plotseling zwanger zou zijn zodat het ziekenhuisbezoek niet nodig zou zijn. Helaas werd ik ongesteld. Ik was er kapot van. Ik herinner me die dag nog heel goed. Ik had zo erg het gevoel dat ik zou stikken in mijn verdriet. Op die momenten probeerde ik altijd te bidden en ik kan het me van die dag ook herinneren.

Net zoals altijd, krabbelde ik weer op uit die put en leefde ik mijn leven weer. In de put blijven zitten helpt niet.

pleegouders

Photocredits: PixabayContinue Reading

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: gastblog, kind, pleegkind, pleegouder, pleegouders

  • 1
  • 2
  • Previous Entries
Logo gezinsleven.

Hoi!

Welkom op Gezinsleven!

Ik ben Julia, 33 jaar oud, vrouw van Joost en mama van 2 prachtige meiden en een zoon. Sanne is 6, Manon 4 en onze Tim is 1.

Je leest hier over: Thuisblijfmama zijn, Opvoeding, Geloof, Diy's, Recepten en alles wat er bij een huishouden komt kijken.

Leuk dat je meeleest!

Instagram

Load More...Follow on Instagram

Like Us On Facebook

Facebook Pagelike Widget

Blogloving

Aanraders!

Populaire berichten & pagina’s

  • Christelijke kerstliederen voor volwassenen
    Christelijke kerstliederen voor volwassenen
  • Tosti s uit de oven
    Tosti s uit de oven
  • Griekse Yoghurt taart met een bodem van Bastonje
    Griekse Yoghurt taart met een bodem van Bastonje
  • Adventskalender
    Adventskalender
  • Even bijpraten
    Even bijpraten
  • DIY met kids: Pindaslinger voor de vogels
    DIY met kids: Pindaslinger voor de vogels
  • Rijst met spruitjes en gehakt
    Rijst met spruitjes en gehakt
  • Quiche met broccoli en feta
    Quiche met broccoli en feta
  • Yoghurt slagroom toetje met speculaas
    Yoghurt slagroom toetje met speculaas
  • Een dagje huishouden + mijn huishoudschema
    Een dagje huishouden + mijn huishoudschema

Recente reacties

  • Grisport op Minimaliseren kun je leren!
  • Stickervellen op Onze viering van Sinterklaas van dit jaar is te duur!
  • Alice op Even bijpraten
  • Maaike op Even bijpraten
  • Finish Building op Minimaliseren kun je leren!

Theme by 17th Avenue · Powered by WordPress & Genesis