Als je een kindje krijgt heb je daar gevoel bij. Voor de één is er gelijk herkenning en een band. De ander moet eerst wennen aan het idee een kindje te hebben, de band moet groeien. Hoe gaat dat als je pleegmoeder wordt? Heb je dezelfde gevoelens als bij een biologisch kindje? Hoe Rianne dat ervaart lees je vandaag.
—————————————————————————————————————————————-

Geen idee hoe het is om een biologisch kindje te krijgen. Welk gevoel heb je daarbij? Voelt het meteen vertrouwd of moet je wennen aan elkaar? Voel je dat het van jezelf is of moet dat groeien? Soms ben ik daar best nieuwsgierig naar. Want ik weet wél hoe het is om pleegmoeder te zijn én ik heb daar ook gevoelens bij. Zou daar een verschil in zitten? Vandaag een artikel over pleegmoedergevoelens.

Fotocredits: Shutterstock

Toen onze pleegzoon binnen kwam kon ik niet geloven dat er zomaar een kindje binnengebracht werd waar wij voor mochten gaan zorgen. Het duurde echt wel eventjes voordat ik me realiseerde dat ik pleegmoeder was. Wel vond ik het meteen een heel mooi jongetje en had ik de aandrang om voor hem te gaan zorgen. Ik noem dat voor de grap wel eens het moederinstinct. Nou dat was er bij mij meteen!

Een warm gevoel kreeg ik toen pleegje niet wou slapen en hard begon te huilen die avond. Ik ging douchen en toen ik terug kwam lag hij al snikkend bij Leon op zijn buik. Het was niet leuk om hem te zien huilen. Maar Leon met zo’n mooi mannetje, dat gaf zo’n warm gevoel! Wat voelde ik me gezegend! We zeiden tegen elkaar: ‘We gaan ons uiterste best doen om voor dit jongetje te zorgen!’

In de tijd er na is pleegje vaak op mijn buik in slaap gevallen. En ik denk dat dát een hele sterke band heeft gekweekt. Die tijd was zwaar en erg heftig, maar we zijn er ‘gehecht’ uitgekomen. Dat gehecht betekende ook dat ik het lastig vond om hem ergens achter te laten. In het begin had ik er zelfs moeite mee om hem bij Leon achter te laten. Nu ben ik er gelukkig iets makkelijker in geworden. Maar als ik weet dat hij het niet leuk heeft bij de oppas, dan ga ik liever niet weg. Mijn eigen belangen zijn daarom ook wat treetjes gedaald.

O ja, en dat huiltje! Ik herken hem uit duizenden! Tijdens een kerkdienst hoorde ik hem bij de oppasdienst in de kerk huilen. Toen heb ik mezelf echt in moeten houden om te blijven zitten. De hele dienst heb ik met gespitste oren gezeten of ik hem nog hoorde huilen. Ik weet trouwens ook wat elk huiltje betekend, hij heeft er verschillende. Ik begrijp zijn gebrabbel ook wat beter dan anderen. Nu ik erop terug kijk besef ik ook dat ik dat in een paar maanden tijd heb moeten leren. Ik heb hem moeten leren kennen, zonder dat hij kon praten. Wat een enorme sprong hebben we in een paar maanden tijd gemaakt!

En ik vind hem het mooiste jongetje van de wereld! Ik geniet van zijn ontwikkelingen. En toen hij zijn eerste stapjes zette, wilde ik het wel aan iedereen vertellen! Volgens mij heet het gewoon: verliefd zijn op je pleegkind.

Tegelijkertijd heeft pleegmoeder ook een andere kant, waarvan ik weet dat een biologische moeder dat niet heeft. Op een gegeven ogenblik lijstte ik een foto in van zijn biologische moeder. Die stond een tijdje bij ons op tafel. En iedere keer dat ik naar die foto keek voelde ik verdriet. Die knuffels en kusje die hij mij gaf, zouden eigenlijk voor haar zijn. Dat triomfantelijke lachje toen hij voor het eerst heel ondeugend op de tafel klom, had ik niet moeten zien maar zij. Hij zou niet van mijn eten moeten genieten, maar zij had voor hem moeten koken. Ik voelde zo diep hoe mooi het is om een kind op te voeden, maar tegelijkertijd voelde ik ook hoe diep het verdriet moet zijn om je kind niet te zien opgroeien.

Ik ervaar als pleegmoeder een dubbel gevoel. Het gevoel van gezegend zijn en het gevoel van de gebrokenheid van de wereld.