• Over mij / contact
  • Samenwerken
  • Winacties
  • In the Spotlight

Gezinsleven

Christelijke lifestyleblog voor vrouwen

  • Mama
    • Voedt op
    • is mama
    • Let op de centen
    • maakt schoon
    • kijkt
    • leest
    • Onderzoekt
    • heeft leuk nieuws
    • laat Joost ook eens aan het woord
    • Gastblogs Rianne
  • Geloof
    • Gezinstijd
    • Christen zijn
  • Recepten
    • Ontbijt
    • Bij de Koffie/Thee
    • Lunch
    • Bij de borrel
    • Budget koken
    • Drankjes/ Smoothies
    • ijs
    • Voorgerechten
    • Soep
    • Bijgerechten
    • Pasta
    • Quiche
    • Vega Hoofdgerechten
    • Vis hoofdgerechten
    • Vlees hoofdgerechten
    • Toetjes
    • Drogisterij
  • DIY
    • voor mama’s
    • voor kids
    • klussen in en om het huis
  • Er op uit
    • mama’s only
    • met kids
    • vakantie

De gevoelens van een pleegmoeder

16 mei 2017 · 3 Comments

Als je een kindje krijgt heb je daar gevoel bij. Voor de één is er gelijk herkenning en een band. De ander moet eerst wennen aan het idee een kindje te hebben, de band moet groeien. Hoe gaat dat als je pleegmoeder wordt? Heb je dezelfde gevoelens als bij een biologisch kindje? Hoe Rianne dat ervaart lees je vandaag.
—————————————————————————————————————————————-

Geen idee hoe het is om een biologisch kindje te krijgen. Welk gevoel heb je daarbij? Voelt het meteen vertrouwd of moet je wennen aan elkaar? Voel je dat het van jezelf is of moet dat groeien? Soms ben ik daar best nieuwsgierig naar. Want ik weet wél hoe het is om pleegmoeder te zijn én ik heb daar ook gevoelens bij. Zou daar een verschil in zitten? Vandaag een artikel over pleegmoedergevoelens.

pleegmoederFotocredits: Shutterstock

Toen onze pleegzoon binnen kwam kon ik niet geloven dat er zomaar een kindje binnengebracht werd waar wij voor mochten gaan zorgen. Het duurde echt wel eventjes voordat ik me realiseerde dat ik pleegmoeder was. Wel vond ik het meteen een heel mooi jongetje en had ik de aandrang om voor hem te gaan zorgen. Ik noem dat voor de grap wel eens het moederinstinct. Nou dat was er bij mij meteen!

Een warm gevoel kreeg ik toen pleegje niet wou slapen en hard begon te huilen die avond. Ik ging douchen en toen ik terug kwam lag hij al snikkend bij Leon op zijn buik. Het was niet leuk om hem te zien huilen. Maar Leon met zo’n mooi mannetje, dat gaf zo’n warm gevoel! Wat voelde ik me gezegend! We zeiden tegen elkaar: ‘We gaan ons uiterste best doen om voor dit jongetje te zorgen!’

In de tijd er na is pleegje vaak op mijn buik in slaap gevallen. En ik denk dat dát een hele sterke band heeft gekweekt. Die tijd was zwaar en erg heftig, maar we zijn er ‘gehecht’ uitgekomen. Dat gehecht betekende ook dat ik het lastig vond om hem ergens achter te laten. In het begin had ik er zelfs moeite mee om hem bij Leon achter te laten. Nu ben ik er gelukkig iets makkelijker in geworden. Maar als ik weet dat hij het niet leuk heeft bij de oppas, dan ga ik liever niet weg. Mijn eigen belangen zijn daarom ook wat treetjes gedaald.

O ja, en dat huiltje! Ik herken hem uit duizenden! Tijdens een kerkdienst hoorde ik hem bij de oppasdienst in de kerk huilen. Toen heb ik mezelf echt in moeten houden om te blijven zitten. De hele dienst heb ik met gespitste oren gezeten of ik hem nog hoorde huilen. Ik weet trouwens ook wat elk huiltje betekend, hij heeft er verschillende. Ik begrijp zijn gebrabbel ook wat beter dan anderen. Nu ik erop terug kijk besef ik ook dat ik dat in een paar maanden tijd heb moeten leren. Ik heb hem moeten leren kennen, zonder dat hij kon praten. Wat een enorme sprong hebben we in een paar maanden tijd gemaakt!

En ik vind hem het mooiste jongetje van de wereld! Ik geniet van zijn ontwikkelingen. En toen hij zijn eerste stapjes zette, wilde ik het wel aan iedereen vertellen! Volgens mij heet het gewoon: verliefd zijn op je pleegkind.

Tegelijkertijd heeft pleegmoeder ook een andere kant, waarvan ik weet dat een biologische moeder dat niet heeft. Op een gegeven ogenblik lijstte ik een foto in van zijn biologische moeder. Die stond een tijdje bij ons op tafel. En iedere keer dat ik naar die foto keek voelde ik verdriet. Die knuffels en kusje die hij mij gaf, zouden eigenlijk voor haar zijn. Dat triomfantelijke lachje toen hij voor het eerst heel ondeugend op de tafel klom, had ik niet moeten zien maar zij. Hij zou niet van mijn eten moeten genieten, maar zij had voor hem moeten koken. Ik voelde zo diep hoe mooi het is om een kind op te voeden, maar tegelijkertijd voelde ik ook hoe diep het verdriet moet zijn om je kind niet te zien opgroeien.

Ik ervaar als pleegmoeder een dubbel gevoel. Het gevoel van gezegend zijn en het gevoel van de gebrokenheid van de wereld.

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: pleegkind, pleegmoeder, pleegouder, pleegouders, rianne

Rianne: Zo werden wij pleegouders

15 maart 2017 · 4 Comments

Vandaag lees je weer een blog van Rianne. Ik merk dat ik, door alle blogs over haar leven, steeds meer meeleef. Aan de reacties kan ik wel zien dat dit bij jullie net zo is. Wat is het dan prachtig om deze blog te lezen! Rianne en haar man werden pleegouders!
———————————————————————————————————————

Dit blogartikel zal waarschijnlijk de allermooiste zijn die je van mij leest. Soms verbaas ik me er nog heel erg over….

Zoals ik de vorige keer schreef hadden we een afspraak staan in het ziekenhuis. Ter oriëntatie. Tussen het maken van de afspraak en de afspraak zelf zat een aantal weken. In die weken voelde ik me heen en weer geslingerd. Ik hoopte dat ik alsnog plotseling zwanger zou zijn zodat het ziekenhuisbezoek niet nodig zou zijn. Helaas werd ik ongesteld. Ik was er kapot van. Ik herinner me die dag nog heel goed. Ik had zo erg het gevoel dat ik zou stikken in mijn verdriet. Op die momenten probeerde ik altijd te bidden en ik kan het me van die dag ook herinneren.

Net zoals altijd, krabbelde ik weer op uit die put en leefde ik mijn leven weer. In de put blijven zitten helpt niet.

pleegouders

Photocredits: PixabayContinue Reading

Filed In: Gastblogs Rianne / Tagged: gastblog, kind, pleegkind, pleegouder, pleegouders

Logo gezinsleven.

Hoi!

Welkom op Gezinsleven!

Ik ben Julia, 33 jaar oud, vrouw van Joost en mama van 2 prachtige meiden en een zoon. Sanne is 6, Manon 4 en onze Tim is 1.

Je leest hier over: Thuisblijfmama zijn, Opvoeding, Geloof, Diy's, Recepten en alles wat er bij een huishouden komt kijken.

Leuk dat je meeleest!

Instagram

Load More...Follow on Instagram

Like Us On Facebook

Facebook Pagelike Widget

Blogloving

Aanraders!

Populaire berichten & pagina’s

  • Tosti s uit de oven
    Tosti s uit de oven
  • Christelijke kerstliederen voor volwassenen
    Christelijke kerstliederen voor volwassenen
  • Adventskalender
    Adventskalender
  • Gehaktstaaf / Saucijzenbroodjes
    Gehaktstaaf / Saucijzenbroodjes
  • De mama surprise die ik maakte - sinterklaas
    De mama surprise die ik maakte - sinterklaas
  • Voorgerecht: Gerookte zalm met dille dressing
    Voorgerecht: Gerookte zalm met dille dressing
  • Uienkruier
    Uienkruier
  • Over mij
    Over mij
  • Even bijpraten
    Even bijpraten
  • DIY met kids: Pindaslinger voor de vogels
    DIY met kids: Pindaslinger voor de vogels

Recente reacties

  • Grisport op Minimaliseren kun je leren!
  • Stickervellen op Onze viering van Sinterklaas van dit jaar is te duur!
  • Alice op Even bijpraten
  • Maaike op Even bijpraten
  • Finish Building op Minimaliseren kun je leren!

Theme by 17th Avenue · Powered by WordPress & Genesis